celikci
New member
Tanzimat zamanı muharrirlerinden Abdülhak Hamid Tarhan’ın vefatının akabinde 85 yıl geçti. Türk edebiyatına “Makber” isimli unutulmaz yapıtı kazandıran Tarhan, tarihçi Hayrullah Efendi ile Münteha Nasib Hanım’ın üçüncü çocuğu olarak 2 Ocak 1852’de, dedesi Hekimbaşı Abdülhak Molla’nın yalısında dünyaya geldi.
Esaslı bir aileye sahip olan Tarhan, birinci tahsiline Bebek’teki mahalle mektebinde başladı.
Usta müellif, Evliya Hoca, Bahaeddin Efendi ve ona şiir zevkini aşılayan Hoca Tahsin Efendi’den özel dersler aldı, kısa bir süre Rumelihisarı Rüştiyesi’nde eğitim gördü.
Ailesinin isteği üzerine ağustos 1863’te ağabeyleri Nasuhi Beyefendi ve Tahsin Efendi ile Paris’e giden şair, bir buçuk yıl Hortus College’da eğitim gördü.
Abdülhak Hamid Tarhan, 1864’te, ağabeyleriyle İstanbul’a dönerek, Fransız mektebine devam etti. Fransızcasını geliştirmek için çeviri odasında çalışmaya başlayan müellif, babasının 1865’te Tahran Büyükelçiliğine atanmasıyla İran’a gitti ve Farsça öğrenmeye başladı.
Biroldukca devlet vazifesinde çalıştı
Unutulmaz edebiyatçı, babasının vefatı niçiniyle 1867’de İstanbul’a döndü. Maliye Bakanlığı Özel Kalem Müdürlüğü ve Başbakanlık Özel Kalem Müdürlüğü’nde çalıştı. Tarhan, memuriyeti esnasında sırasında tanıştığı Ebuzziya Tevfik vasıtasıyla Samipaşazade Sezai, Namık Kemal, Recaizade Ekrem ve Mizancı Murad’la arkadaş oldu.
Evlendi
“Macera-yı Aşk” isimli birinci piyesini 1873’te kaleme alan edebiyatçı, 1874’te “Sabrü Sebat” ve “İçli Kız”, 1875’te “Duhter-i Hindu”, 1876’da “Nazife”yi yazdı. Abdülhak Hamid Tarhan, Pirizade Fatma Hanım ile 1874’te evlendi.
İkinci katip olarak atandığı Paris Büyükelçiliğinde bakılırsav yapan Tarhan, 1876’da şiir yazmaya başladı. “Belde veya Divaneliklerim” isimli şiirleriyle “Nesteren” isimli piyesi bu vakitte yayımlanan usta edebiyatçının, kaleme aldığı bir eser ötürüsıyla 1878’de Paris’teki misyonuna son verildi.
Tarhan, 1883 sonlarında Bombay şehbenderliğine tayin edildi. Şiddetli Hindistan tabiatından etkilenen Tarhan, “Kürsi-i İstiğrak”, “Külbe-i İştiyak” ve “Zamane-i Ab” isimli şiirleri yazdı.
Eşinin mevt acısıyla Makber’i yazdı
İstanbul’da vereme yakalanan ve güzelleşir ümidiyle Hindistan’a getirdiği eşi, Fatma Hanım’ın durumu kötüleşince İstanbul’a dönmek üzere yola çıkan Tarhan, hastalık yolda daha da artınca, ağabeyi Nasuhi Bey’in valilik yaptığı Beyrut’ta karaya çıktı. Fatma Hanım, 21 Nisan 1885’te Tarhan’ın ağabeyinin konutunda ömrünü kaybetti.
Eşinin mevt acısıyla Makber isimli yapıtı kaleme alan Tarhan, İstanbul’a döndükten bir süre daha sonra Londra sefareti başkatipliğine tayin edildi. Londra’ya gidişi, Tarhan’ın yapıtlarında de tesirini gösterdi.
Abdülhak Hamit Tarhan öldü
Başarılı muharrir, 1890’da Londra’da Nelly Clower ile evlendi. Londra’da, “Zeynep” ve İngiltere’nin Victoria devri özelliklerini yansıtan “Finten” isimli iki piyes kaleme aldı. Abdülhak Hamid Tarhan, 1895’te Lahey Büyükelçiliğine, 2 yıl daha sonra ise kendi isteğiyle Londra Büyükelçiliği müsteşarlığına atandı. Eşi Nelly’nin hastalanması niçiniyle İstanbul’a gelen Tarhan, Brüksel Orta Elçiliği’ne atandığı 1906’ya kadar burada kaldı.
Tarhan, eşi Nelly’nin 8 Şubat 1911’de vefat etmesinden bir yıl daha sonra Belçikalı Lüsyen (Lucienne) hanımla evlendi. İstanbul’a dönen muharrir, 1914’te Ayan Meclisi üyesi oldu ve meclisin ikinci başkanlığına getirildi.
bakılırsavi 1922’de sona erince ailesiyle Avrupa’ya giden Tarhan, Cumhuriyetin ilanından daha sonra emekliye ayrıldı, 1928’de İstanbul milletvekili seçildi. Usta edebiyatçı, 13 Nisan 1937’de hayata veda etti. Tarhan, Atatürk’ün talimatıyla Zincirlikuyu Mezarlığı’na defnedilen birinci kişi oldu.
Şair-i Azam” ve “tezatlar şairi” olarak anıldı
Şair, müellif Tarhan Türk şiirine batıdan yeni mevzular, hür fikir ve yeni bir form getirdi. Çağdaş edebiyatın doğuşunda aktif bir isim olarak bilinen Tarhan, Batılı müelliflerden etkilenerek yazdığı oyunlarla Türk tiyatrosuna felsefi kanıyı soktu.
Basında Şair-i Azam ve tezatlar şairi
Türk şiirine batılı bir anlayış ve nazım yenilikleri getiren Tarhan, felsefi duyuş ve hayal gücünü tüm yapıtlarında ustalıkla sergiledi.
Geniş bir coğrafyayı tanıma fırsatı bulan usta müellif, birçoklarını manzum olarak kaleme aldığı tiyatro yapıtlarında, Türk, Arap, Asur ve Yunan tarihinde geçen olayları anlattı, tabiat ve aşk kavramlarını işlediği şiirlerle tiyatro yapıtları yazdı.
Birinci ve İkinci Meşrutiyet’i bakılırsan, akabinde da Cumhuriyet’in kuruluşuna şahit olan Tarhan, yapıtlarında periyodun tesirlerini kaleme aldı. Uzun yıllar hem Doğu birebir vakitte Batı ülkelerinde diplomatlık yapmasından dolayı mukayeseli edebiyata da hakim oldu.
Yapıtlarından kimileri
Abdülhak Hamid Tarhan’ın Sahra (1879), Makber (1885), Meyyit (1885), Hacle (1886), Bunlar Odur (1885), Divaneliklerim Veyahut Belde (1885), Bir Sefilenin Hasbihali (1886), Bala’dan Bir Ses (1912), Validem (1913), İlham-ı Vatan (1916), Tayflar Geçidi (1917), Ruhlar (1922) ve Garam (1923) üzere şiirleri bulunmaktadır. Tarhan, İçli Kız (1875), Nesteren (1876), Sabr-ü Sebat (1880), Duhter-i Hindu (1875), Nazife veyahut Feda-yı Hamiyet (1876, 1919), Tarık veyahut Endülüs Fethi (1879, 1970), Eşber (1880, 1945), Zeynep (1908), Macera-yı Aşk (1873), İlhan (1913), Turhan (1916) İbn-i Musa veyahut Zatülcemal (1917), Sardanapal (1917), Abdullah-i Sagir (1917), Finten (1918, 1964), İbni Musa (1919, 1927), Yadigar-ı Harb (1919), Hakan (1935) oyunlarını da kaleme aldı.
Esaslı bir aileye sahip olan Tarhan, birinci tahsiline Bebek’teki mahalle mektebinde başladı.
Usta müellif, Evliya Hoca, Bahaeddin Efendi ve ona şiir zevkini aşılayan Hoca Tahsin Efendi’den özel dersler aldı, kısa bir süre Rumelihisarı Rüştiyesi’nde eğitim gördü.
Ailesinin isteği üzerine ağustos 1863’te ağabeyleri Nasuhi Beyefendi ve Tahsin Efendi ile Paris’e giden şair, bir buçuk yıl Hortus College’da eğitim gördü.
Abdülhak Hamid Tarhan, 1864’te, ağabeyleriyle İstanbul’a dönerek, Fransız mektebine devam etti. Fransızcasını geliştirmek için çeviri odasında çalışmaya başlayan müellif, babasının 1865’te Tahran Büyükelçiliğine atanmasıyla İran’a gitti ve Farsça öğrenmeye başladı.
Biroldukca devlet vazifesinde çalıştı
Unutulmaz edebiyatçı, babasının vefatı niçiniyle 1867’de İstanbul’a döndü. Maliye Bakanlığı Özel Kalem Müdürlüğü ve Başbakanlık Özel Kalem Müdürlüğü’nde çalıştı. Tarhan, memuriyeti esnasında sırasında tanıştığı Ebuzziya Tevfik vasıtasıyla Samipaşazade Sezai, Namık Kemal, Recaizade Ekrem ve Mizancı Murad’la arkadaş oldu.
Evlendi
“Macera-yı Aşk” isimli birinci piyesini 1873’te kaleme alan edebiyatçı, 1874’te “Sabrü Sebat” ve “İçli Kız”, 1875’te “Duhter-i Hindu”, 1876’da “Nazife”yi yazdı. Abdülhak Hamid Tarhan, Pirizade Fatma Hanım ile 1874’te evlendi.
İkinci katip olarak atandığı Paris Büyükelçiliğinde bakılırsav yapan Tarhan, 1876’da şiir yazmaya başladı. “Belde veya Divaneliklerim” isimli şiirleriyle “Nesteren” isimli piyesi bu vakitte yayımlanan usta edebiyatçının, kaleme aldığı bir eser ötürüsıyla 1878’de Paris’teki misyonuna son verildi.
Tarhan, 1883 sonlarında Bombay şehbenderliğine tayin edildi. Şiddetli Hindistan tabiatından etkilenen Tarhan, “Kürsi-i İstiğrak”, “Külbe-i İştiyak” ve “Zamane-i Ab” isimli şiirleri yazdı.
Eşinin mevt acısıyla Makber’i yazdı
İstanbul’da vereme yakalanan ve güzelleşir ümidiyle Hindistan’a getirdiği eşi, Fatma Hanım’ın durumu kötüleşince İstanbul’a dönmek üzere yola çıkan Tarhan, hastalık yolda daha da artınca, ağabeyi Nasuhi Bey’in valilik yaptığı Beyrut’ta karaya çıktı. Fatma Hanım, 21 Nisan 1885’te Tarhan’ın ağabeyinin konutunda ömrünü kaybetti.
Eşinin mevt acısıyla Makber isimli yapıtı kaleme alan Tarhan, İstanbul’a döndükten bir süre daha sonra Londra sefareti başkatipliğine tayin edildi. Londra’ya gidişi, Tarhan’ın yapıtlarında de tesirini gösterdi.
Abdülhak Hamit Tarhan öldü
Başarılı muharrir, 1890’da Londra’da Nelly Clower ile evlendi. Londra’da, “Zeynep” ve İngiltere’nin Victoria devri özelliklerini yansıtan “Finten” isimli iki piyes kaleme aldı. Abdülhak Hamid Tarhan, 1895’te Lahey Büyükelçiliğine, 2 yıl daha sonra ise kendi isteğiyle Londra Büyükelçiliği müsteşarlığına atandı. Eşi Nelly’nin hastalanması niçiniyle İstanbul’a gelen Tarhan, Brüksel Orta Elçiliği’ne atandığı 1906’ya kadar burada kaldı.
Tarhan, eşi Nelly’nin 8 Şubat 1911’de vefat etmesinden bir yıl daha sonra Belçikalı Lüsyen (Lucienne) hanımla evlendi. İstanbul’a dönen muharrir, 1914’te Ayan Meclisi üyesi oldu ve meclisin ikinci başkanlığına getirildi.
bakılırsavi 1922’de sona erince ailesiyle Avrupa’ya giden Tarhan, Cumhuriyetin ilanından daha sonra emekliye ayrıldı, 1928’de İstanbul milletvekili seçildi. Usta edebiyatçı, 13 Nisan 1937’de hayata veda etti. Tarhan, Atatürk’ün talimatıyla Zincirlikuyu Mezarlığı’na defnedilen birinci kişi oldu.
Şair-i Azam” ve “tezatlar şairi” olarak anıldı
Şair, müellif Tarhan Türk şiirine batıdan yeni mevzular, hür fikir ve yeni bir form getirdi. Çağdaş edebiyatın doğuşunda aktif bir isim olarak bilinen Tarhan, Batılı müelliflerden etkilenerek yazdığı oyunlarla Türk tiyatrosuna felsefi kanıyı soktu.
Basında Şair-i Azam ve tezatlar şairi
Türk şiirine batılı bir anlayış ve nazım yenilikleri getiren Tarhan, felsefi duyuş ve hayal gücünü tüm yapıtlarında ustalıkla sergiledi.
Geniş bir coğrafyayı tanıma fırsatı bulan usta müellif, birçoklarını manzum olarak kaleme aldığı tiyatro yapıtlarında, Türk, Arap, Asur ve Yunan tarihinde geçen olayları anlattı, tabiat ve aşk kavramlarını işlediği şiirlerle tiyatro yapıtları yazdı.
Birinci ve İkinci Meşrutiyet’i bakılırsan, akabinde da Cumhuriyet’in kuruluşuna şahit olan Tarhan, yapıtlarında periyodun tesirlerini kaleme aldı. Uzun yıllar hem Doğu birebir vakitte Batı ülkelerinde diplomatlık yapmasından dolayı mukayeseli edebiyata da hakim oldu.
Yapıtlarından kimileri
Abdülhak Hamid Tarhan’ın Sahra (1879), Makber (1885), Meyyit (1885), Hacle (1886), Bunlar Odur (1885), Divaneliklerim Veyahut Belde (1885), Bir Sefilenin Hasbihali (1886), Bala’dan Bir Ses (1912), Validem (1913), İlham-ı Vatan (1916), Tayflar Geçidi (1917), Ruhlar (1922) ve Garam (1923) üzere şiirleri bulunmaktadır. Tarhan, İçli Kız (1875), Nesteren (1876), Sabr-ü Sebat (1880), Duhter-i Hindu (1875), Nazife veyahut Feda-yı Hamiyet (1876, 1919), Tarık veyahut Endülüs Fethi (1879, 1970), Eşber (1880, 1945), Zeynep (1908), Macera-yı Aşk (1873), İlhan (1913), Turhan (1916) İbn-i Musa veyahut Zatülcemal (1917), Sardanapal (1917), Abdullah-i Sagir (1917), Finten (1918, 1964), İbni Musa (1919, 1927), Yadigar-ı Harb (1919), Hakan (1935) oyunlarını da kaleme aldı.